Bezszwowe izolacje bitumiczne fundamentów

Izolowanie fundamentów produktami na bazie bitumów jest bardzo popularne i wydaje się, że w tej sprawie powiedziano już wszystko.

Często widząc czarny kolor fundamentu sądzimy, że izolację położono i woda zostanie zatrzymana. Warto jednak wiedzieć, że materiały bitumiczne mogą się między sobą poważnie różnić tzn. mieć inny skład chemiczny, sposób nanoszenia, wymagania dotyczące grubości powłoki.

Na rynku występuje obecnie kilka grup wyrobów oraz ich kombinacje:
– bitumy naturalne, które pochodzą z wydobycia złóż bitumu naturalnego lub też pozyskuje się je ze skał (składnik substancji organicznej)
– bitumy sztuczne, które są pochodną rafinacji ropy naftowej

Wybór tego typu czarnych produktów jest szeroki, a ich nazwy są często mylone: lepik, emulsje asfaltowe anionowe lub kationowe, emulsje asfaltowe z dodatkiem lateksu itd.

W tym artykule przeanalizujemy modyfikowane polimerami bitumiczne masy uszczelniające, zwane ogólnie „masami KMB” (z języka niemieckiego Kunststoffmodifizierte Bitumendickbeschichtung). Są to tzw. produkty nowej generacji i zajmują coraz większą część rynku.

Masy KMB pozwalają na skuteczną hydroizolację nowych obiektów jak i prac renowacyjnych następujących elementów:

•    płyt i ław fundamentowych,
•    ścian fundamentowych,
•    stropów garaży podziemnych,
•    dachów odwróconych,
•    dachów zielonych.

Dodatkowo, mogą być stosowane do wykonania uszczelnień pośrednich pod jastrychami, np. w pomieszczeniach wilgotnych i mokrych, na tarasach, w konstrukcjach posadzek itp. Występują 1- i 2- składnikowe produkty tego typu.

Masy 1-składnikowe są lubiane ze względu na ich łatwą aplikację. Dostępnych jest kilka ich odmian, w skład których mogą wchodzić min. włókna wzmacniające, wypełniacze polistyrenowe, regulatory tiksotropowości, przyśpieszacze wiązania. Zazwyczaj jednak charakteryzują się dłuższym czasem wiązania oraz mniejszą odpornością mechaniczną w stosunku do mas 2- komponentowych.

Masy 2-składnikowe wiążą na skutek reakcji chemicznej, dzięki czemu są dużo mniej wrażliwe na wpływ warunków atmosferycznych. Pozwala to na znaczne uniezależnienie procesu wysychania powłoki hydroizolacyjnej (i związanego z tym momentu zasypywania wykopów) od warunków atmosferycznych (jest to szczególnie istotne przy wykonywaniu wtórnych hydroizolacji pionowych przy odcinkowym odkopywaniu fundamentów).

Reakcja wiązania zaczyna się natychmiast po starannym wymieszaniu obu składników. Materiał może być nanoszony na podłoże w tzw. czasie obrabialności, gotowa do użytku masa jest wtedy plastyczna i wrażliwa na wodę. Potem masa zaczyna nabierać swoich końcowych właściwości, tzn. staje się odporna na opady atmosferyczne, szczelna, elastyczna oraz mostkująca rysy. Dodatek polimerów wpływa na ich odporność na przejścia przez temperaturę 0°C, odporność na starzenie oraz właściwości aplikacyjne.

Zalety

Do najważniejszych zalet mas bitumicznych należą:

•    bezspoinowość
•    duża elastyczność nawet w niskich temperaturach (zdolność mostkowania rys rzędu 1,5–2 mm),
•    dobra przyczepność uniemożliwiająca penetrację wilgoci pomiędzy masę uszczelniającą a podłoże,
•    możliwość nakładania także na wilgotne podłoże.
•    łatwa aplikacja i obróbka detali
•    możliwość nakładania ręcznego i natryskiem
•    możliwość przyklejenia tym samym materiałem izolacji termicznej
•    szybka odporność na opady atmosferyczne
•    możliwość szybkiego zasypania wykopu

Uwagi wykonawcze

Podłoże musi być niezmrożone, nośne, równe i wolne od smoły, raków i rozwartych rys, zadziorów oraz szkodliwych zanieczyszczeń. Krawędzie należy sfazować, we wklęsłych krawędziach wykonać fasetę (wyoblenie). Podłoże może być suche lub lekko wilgotne, lecz chłonne. Wilgotne podłoże wydłuża czas twardnienia. Istniejące grubowarstwowe uszczelnienia i malarskie powłoki bitumiczne nadają się jako podłoże o ile wykazują wystarczającą wytrzymałość mechaniczną i przyczepność.

Miękkie, grubowarstwowe powłoki np. z kationowych emulsji bitumicznych lub bitumiczno-lateksowych mas uszczelniających oraz izolacje smołowe należy usunąć. Należy zbić wystające resztki zaprawy, krawędzie odsadzki fundamentowej należy oczyścić z gruzu i ziemi. Wystające części fundamentów należy potraktować ze szczególną pieczołowitością. Mleczko cementowe, resztki zaprawy i inne obniżające przyczepność części należy usunąć z całej powierzchni.

W zależności od obciążenia wilgocią /wodą materiały te mogą być nakładane jedno- lub dwuwarstwowo. Nakłada się je przy pomocy pacy lub natrysku.

Jeżeli zachodzi konieczność wzmocnienia powłoki hydroizolacyjnej, szczególnie w przypadku hydroizolacji dachów zielonych i odwróconych lub w miejscach narażonych na bardzo duże obciążenia mechaniczne, możliwe jest zatopienie w niej siatki z włókna szklanego. Należy pamiętać, że izolacje bitumiczne nie są odporne na tzw. parcie negatywne.

Podczas klejenia termoizolacji kwestią bardzo istotną jest zachowanie wystarczającego odstępu czasowego między wyschnięciem warstwy izolacyjnej, a procesem klejenia. Zbyt szybkie przyklejenie termoizolacji może spowodować jej oderwanie od konstrukcji wraz z hydroizolacją. Warstwa ochronna i zasypywanie wykopu może nastąpić dopiero po całkowitym wyschnięciu izolacji.

By izolacja przeciwwilgociowa oraz izolacja przeciwwodna była skuteczna należy:

•    poprawnie określić warunki wodne (obciążenia wilgocią, obciążenia wodą pod ciśnieniem) i właściwie dobrać typ izolacji (przeciwwilgociowej, przeciwwodnej),
•    ocenić rozwiązania konstrukcyjne budynku (posadowienie na ławach fundamentowych lub na płycie fundamentowej),
•    właściwie dobrać materiały do izolacji wynikające z wielkości obciążeń wodnych (w tym również agresywności wody), zakładanych odkształceń podłoża podczas eksploatacji obiektu, możliwości aplikacyjnych w konkretnym obiekcie,
•    zadbać o wysoką jakość wykonanych detali, w tym przejść technologicznych instalacji technicznych przez powłoki izolacyjne, szczegółów połączeń w miejscach przejść izolacji poziomych w pionowe, uszczelnienia włazów, przepustów itp.