Prace iniekcyjne należą do najtrudniejszych w kategorii prac budowlanych. Wynika to bezpośrednio z samej ich specyfiki. Mówiąc o iniekcji najczęściej myśli się o tzw. izolacji poziomej, czyli wtórnej izolacji przerywającej podciąganie kapilarne. Prace iniekcyjne obejmują jednak znacznie szerszy zakres.
Będzie to tzw. iniekcja strukturalna (wzmacniająca strukturę muru i hydrofobizująca przegrodę), iniekcja kurtynowa (zwana także iniekcją w grunt), pozwalająca na wykonanie izolacji zewnętrznej bez odkopywania, iniekcja sklejająca (scala pęknięty element np. żelbetowy – tak, że może on przenosić obciążenia), czy iniekcja uszczelniająca np. przecieki.
Przy opracowywaniu projektu wykonywania izolacji poziomej przerywającej podciąganie kapilarne należy brać pod uwagę tzw. czynniki niepewności (ryzyka), które trzeba uwzględnić i zminimalizować już na etapie projektu renowacji. Będą to: dobór preparatu iniekcyjnego (zależny min. od współczynnika przesiąknięcia wilgocią muru (nie wilgotności muru)), rozstaw otworów (związany z ilością wilgoci w murze i zdolnością iniektu do penetracji w kapilary oraz rodzajem muru), niejednorodność muru, występowanie rys i pustek oraz sposób, w jaki preparat iniekcyjny przerywa podciąganie kapilarne. Dlatego rozróżnia się iniekcję grawitacyjną, ciśnieniową, impulsową, wielostopniową (z aktywatorem lub mokre w mokre), jednostronną, dwustronną, jednorzędową, dwurzędową, itp.
Bardzo ważną rzeczą jest stosowanie preparatów, których skuteczność została potwierdzona certyfikatem WTA. Instrukcja WTA nr 4-4-04 Mauerwerkinjektion gegen kapillare Feuchtigkeit określa dwa kryteria, które muszą być spełnione w trakcie badań certyfikacyjnych:
– wilgotność murków testowych po 90 dniach od wykonania iniekcji musi, w porównaniu z wilgotnością trzeciej próbki, spaść przynajmniej o połowę
– wilgotność próbki nie może wzrastać w czasie przeprowadzania badań
Skuteczność preparatu bada się dla określonych warunków brzegowych, którym rzeczywiste zastosowanie musi odpowiadać. Przy czym za warunki brzegowe uznaje się w tym przypadku: stopień przesiąknięcia wilgocią muru, konieczność alkalizacji muru przed lub po iniekcji, brak konieczności wykonywania wstępnych czynności przygotowawczych, czy też wymóg wstępnego osuszenia muru.
Niezależnie od zastosowanej metody konieczne jest dokumentowanie wszystkich istotnych parametrów mających wpływ na poprawność wykonywanych prac i skuteczność iniekcji. Wymienia je załącznik nr 2 instrukcji WTA nr 4-4-04. Są to:
• Dane identyfikujące firmę wykonawczą
• Obiekt
• Okres czasu, w którym wykonywano prace iniekcyjne
• Minimalna i maksymalna temperatura podłoża
• Wilgotność względna powietrza
• Zastosowany preparat iniekcyjny
• Rodzaj (baza) preparatu iniekcyjnego
• Zasada działania preparatu iniekcyjnego
• Producent/dostawca preparatu iniekcyjnego
• Wilgotność iniekowanego muru
• Stopień przesiąknięcia wilgocią muru
• Nazwa i typ użytego wilgotnościomierza (w przypadku obecności soli – co ma miejsce w prawie każdej sytuacji pomiar metodami pośrednimi może być obarczony błędami)
• Grubość ściany
• Rodzaj materiału ściany i rodzaj muru (cegła, cegła wapienno-piaskowa, piaskowiec, kamień naturalny, beton; mur mieszany, mur jednowarstwowy, wielowarstwowy; spoina zwietrzała, mocna; inne).
• Inne istotne szczegóły (pustki, stara przepona itp.)
• Iniekcja jednorzędowa, dwurzędowa, dwustronna
• Średnica otworów
• Rozstaw otworów
• Kąt nachylenia
• Głębokość nawiertów
• Usytuowanie rzędu otworów (kondygnacja podziemna, parter, piętro, pozom gruntu, odległość w cm ponad poziomem otaczającego terenu, pod stropem, na dole ściany itp)
• Sposób przeprowadzenia iniekcji (ciśnieniowa, stosowany agregat/pompa, ciśnienie iniekcji; bezciśnieniowa, zastosowany dodatkowy osprzęt/zasobnik; dodatkowe czynności wg pkt. 3.2.4.1. cytowanej instrukcji – alkalizacja muru przed/po iniekcji, wstępne osuszanie pasa iniekcji itp.)
• Zużycie materiału (zakładane, rzeczywiste) – dla każdego z otworów (najlepiej w postaci tabelki)
• Inne istotne informacje (sposób wykonania iniekcji w narożach budynku, w miejscach krzyżowania się ścian, itp.)
Ocena skuteczności iniekcji przerywającejpodciąganie kapilarne na obiekcie jest bardzo trudna. Głównie dlatego, że iniekcja przerywa jedynie kapilarne podciąganie wilgoci, natomiast źródeł zawilgocenia zazwyczaj jest kil
Dla przegrody zawilgoconej przez podciąganie kapilarne, prawidłowe, tzn. zgodne z wytycznymi cytowanej instrukcji WTA wykonanie izolacjipowinno po około 2 latach dawać wyraźny efekt spadku wilgotności przegrody powyżej przepony. Można to sprawdzić porównując wilgotność materiału powyżej i poniżej przepony, z uwzględnieniem oczywiście warunków klimatycznych, sposobu użytkowania obiektu itp.
Oznacza to, że już na etapie diagnostyki budynku należy określić, że jedną z przyczyn zawilgocenia jest właśnie podciąganie kapilarne i tak zaplanować miejsca badań zawilgocenia/miejsca pobrania próbek, żeby możliwe było wykonanie badań porównawczych (rozkładu wilgoci/map zawilgocenia) zarówno nad poziomem izolacji, oraz o ile to możliwe, pod izolacją. W praktyce jednak określa się najczęściej skuteczność całości wykonanych prac renowacyjnych.
Mgr inż. Maciej Rokiel – Absolwent Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej. Ekspert i autorytet w dziedzinie hydroizolacji. Ceniony autor fachowych książek m.in.: „Hydroizolacje w budownictwie. Poradnik. Wybrane zagadnienia w praktyce”, „Wycena nowych technologii w budownictwie” oraz licznych publikacji w prasie branżowej.
nr katalogowy 06010
nr katalogowy 06038
