Konstrukcja tarasu ocieplonego różni się od nieocieplonego układem poszczególnych warstw. Taras nad pomieszczeniem ogrzewanym wystawiony jest bowiem na działanie zmiennych warunków atmosferycznych: deszczu, słońca, wahań temperatur, a także – na wnikanie od dołu wilgoci, pochodzącej z ogrzewanego pomieszczenia, gdzie ciśnienie pary wodnej jest wyższe niż na zewnątrz.
Pogodzenie sprzeczności, wynikającej z konieczności zabezpieczenia warstwy stropowej, zarówno przed wodą opadową, jak i dyfuzją pary wodnej, jest niezmiernie trudne, ale możliwe. Wymaga jednak szczególnej staranności i znajomości właściwości stosowanych materiałów. Pominięcie jednej z warstw, zastosowanie niewłaściwych materiałów lub błędy wykonawcze mogą prowadzić do uszkodzeń takich, jak: przecieki, zawilgocenia, odspojenia i pęknięcia płytek, wykwity solne itp.
Jak powinien wyglądać prawidłowy układ poszczególnych warstw? Najniżej w przekroju znajduje się płyta konstrukcyjna z 1,5-2 proc. warstwą spadkową. Na niej, po zagruntowaniu, układamy paroizolację, termoizolację z odpornego na wilgoć polistyrenu ekstradowanego, izolację przeciwwodną i co najmniej 5-7 cm warstwę dociskową z jastrychu. Po jej zagruntowaniu nakładamy izolację podpłytkową, a następnie, na warstwie kleju mocować możemy materiał wykończeniowy, np. płytki ceramiczne.
Normalnym zjawiskiem w ogrzewanym pomieszczeniu mieszkalnym jest powstawanie pary wodnej. Jej dyfuzję do warstw tarasu uniemożliwia właśnie paroizolacja, którą wykonujemy na płycie spadkowej. Paroizolacja stanowi bowiem skuteczną zaporę, zapobiegającą przedostawaniu się wilgoci z pomieszczeń wewnątrz budynku do strefy punktu rosy, gdzie panuje temperatura, przy której następuje skraplanie się pary wodnej. To dlatego brak paroizolacji, który powoduje zjawisko kondensacji pary wodnej pod warstwą wodoszczelną, jest najczęstszą przyczyną zawilgocenia sufitów oraz wszelkich objawów nieszczelności tarasu.
Warstwę paroizolacyjną możemy wykonać na kilka sposobów, używając w tym celu różnorodnych technologii. Funkcję paroizolacji mogą pełnić w przypadku materiałów bitumicznych rolowych lub bezspoinowych. Ważne jest, by stosować masy dyspersyjne wodorozcieńczalne, ponieważ warstwa ta ma bezpośredni kontakt z polistyrenowymi płytami ocieplającymi. Wybór i rodzaj warstwy paroizolacyjnej należy dobierać na podstawie obliczeń cieplno-wilgotnościowych.
np. folie PE, PVC, EPDM, które powinny spełniać wymagania zawarte w normie PN-EN 13984:2006/A1:2007.
Dosyć popularnym rozwiązaniem jest podwójnie ułożona folia budowlana PVC o gramaturze większej niż 150 gr/m², z zakładem i wywinięciem na ściany sąsiadujące z tarasem. Dla zachowania szczelności warstwy, łączenia powinny być klejone lub zgrzewane
Coraz częściej spotyka się również maty z folii polietylenowej, o charakterystycznych kwadratowych wgłębieniach, podciętych w formie jaskółczego ogona, np. Schlüter-DITRA. Wykazują one wysoką szczelność na dyfuzję pary wodnej, a przy tym odporność na działanie wodnych roztworów soli, kwasów i zasad, oraz wielu organicznych rozpuszczalników, alkoholi i olejów, nie butwieją, są rozciągalne. Przykleja się je jako warstwę pomiędzy jastrychem a wykładziną ceramiczną w celu neutralizacji występujących na tarasach, pod wpływem zmiennych temperatur, naprężeń pomiędzy podłożem a wykładziną ceramiczną. Schlüter-DITRA umożliwia bowiem, dzięki otwartym kanałom powietrznym znajdującym się na jej spodniej stronie w obszarach mostków, wyrównanie ciśnienia pary wodnej znajdującej się pod matą. Należy jednak pamiętać, że pomimo swej odporności na dyfuzję pary wodnej, maty te nie zastępują właściwej paroizolacji.
Tradycyjne rozwiązania stosowane na tarasach w postaci pap na osnowie tekturowej lub z welonu szklanego, klejonych lepikiem prowadzą prędzej czy później do nieszczelności i zacieków, gdyż lepik ustępuje pod długotrwałym naporem wody, z czasem kruszeje i pęka. Dlatego lepiej w roli paroizolacji zastosować m.in. papy termozgrzewalne z wkładką z, odpornej na działanie alkaliczne i korozję, folii aluminiowej, np. Gemini Vapor.
Papa taka jest modyfikowana elastomerem i zabezpieczona przed szorstkością podłoża włókniną szklaną. Układanie warstwy następuje poprzez zgrzewanie papy przy pomocy palnika gazowego lub mocowanie mechaniczne. Potrzebny do przyklejenia asfalt zawarty jest już w papie zgrzewalnej, którą wystarczy podgrzać. Zgrzewanie do podłoża wykonuje się punktowo, z min. 8 cm zakładami wzdłuż i w poprzek wstęgi, z wzajemnym przesunięciem linii spoin, na zagruntowanym podłożu z betonu. Zakłady spoin zgrzewane są całopowierzchniowo. Spodnią stronę piaskowaną można kleić na zimno lub gorąco.
Przykładem bitumicznej membrany samoprzylepnej jest Ceresit BT 18, który stosujemy na zagruntowanej warstwie spadkowej izolacji przeciwwodnej. Produkt ten, z uwagi na wysoki opór dyfuzyjny, pełni równocześnie funkcję paroizolacji.
Matę należy wyprowadzić na zamocowaną obróbkę blacharską na krawędziach otwartych i na ściany obudowy tarasu na krawędziach zamkniętych, na wysokość 20–30 cm powyżej projektowanego, górnego poziomu nawierzchni tarasu. Na membranie, bezpośrednio na izolacji przeciwwodnej należy ułożyć matę drenażową z fizeliny odsączającej, która zapewnia szybkie odprowadzenie wody z ewentualnych przecieków i wykropleń. Na macie drenażowej układa się izolację termiczną z odpornego na zawilgocenie styropianu ekstrudowanego zabezpieczając ją od góry warstwą poliestrowej włókniny odsączającej o gramaturze 200-300 g/m2.
W roli paroizolacji doskonale sprawdzi się również specjalna emulsja gęstoplastyczna na bazie bitumu modyfikowanego polimerami, np. IZOHAN IZOBUD WM. Własne rozwiązanie w tym zakresie ma również Botament.
Jest nim bitumiczna dwuskładnikowa powłoka grubowarstwowa BOTAZIT® BM92 Schnell oraz jej zimowy odpowiednik. Produkt dostarczany jest w opakowaniu zawierającym dwa odmierzone już w odpowiednich proporcjach składniki, które należy wymieszać. Pamiętać przy tym należy, aby komponent proszkowy wsypać do emulsji, a następnie mieszać (np. wiertarką wolnoobrotową) do uzyskania efektu jednorodnej konsystencji. Masę nanosimy przy użyciu kielni oraz pacy w trzech etapach. Pierwszym krokiem jest tzw. szpachlowanie drapane w celu wypełnienia porów, drobnych nierówności podłoża oraz poprawienia jego przyczepności. Następnymi – dwukrotna aplikacja masy paroizolacyjnej. Tu należy wiedzieć, że drugą warstwę nakładać możemy, upewniwszy się, że pierwsza wyschła na tyle, że aplikacja kolejnej powłoki nie spowoduje jej uszkodzenia. Kolejną warstwę konstrukcyjna tarasu w postaci materiału termoizolacyjnego, najlepiej polistyrenu ekstrudowanego, przykleja się przy pomocy BOTAZIT® BM 92 Schnell dopiero po całkowitym wyschnięciu paroizolacji.
Ponieważ paroizolacja na bazie bitumicznej ma za zadanie zabezpieczyć przed wnikaniem pary wodnej od strony ogrzewanego pomieszczenia w poszczególne warstwy tarasu, jak również przed zawilgoceniem pomieszczeń skroplinami mogącymi tworzyć się w tzw. punkcie rosy, dlatego tak istotne, by zapewnić ich odprowadzenie z warstwy paroizolacji. Z tego powodu ważnym detalem, na który należy zwrócić uwagę to dylatacje konstrukcyjne. Powinno się je uszczelniać przy pomocy taśmy BOTAZIT® B 180 lub B300. Taśmę osadza się (pamiętając o wykonaniu tzw. omegi Ω) przy użyciu materiału do wykonania paroizolacji BOTAZIT® BM92 Schnell na krawędziach dylatacji. Przed nałożeniem produktu należy podłoże zagruntować przy pomocy gruntu BOTAZIT® BE 901.
Które z rozwiązań jest lepsze? Zapewne to, które rodzi mniejsze ryzyko błędu. Tu zaś przewagę mieć będą materiały do aplikacji bezspoinowej. Tylko bowiem całkowicie szczelna, poprawnie wykonana paroizolacja skutecznie zablokuje od dołu napór pary wodnej, która wnikając z pomieszczenia ogrzewanego pod tarasem, zniszczyć może jego konstrukcję.
Opracowanie: Redakcja IzoForum
