fot./Marley
Odwodnienie terenu to temat, którego nie można zaniedbać w trakcie budowy. Integralną częścią systemów odwadniających są studzienki i osadniki.
Studzienki zbierają wodę deszczową z terenu wokół budynku. Można je podzielić na dwie grupy – studzienki z dnem oraz studzienki bez dna.
Studzienka bez dna umożliwia modułową budowę zbiornika wodnego na dowolną głębokość. Niezależnie od rozmiaru, każda tego typu studzienka posiada zwymiarowane na
ściankach pierścienie średnic rur kanalizacyjnych, które można dociąć w zależności od potrzeb. Rury, jakimi można się podłączyć do studzienek maja średnicę od 75 do 250 mm.
Do przykrycia studzienek służą pokrywy i kratki, najczęściej w kolorze szarym i zielonym. W razie potrzeby, można skorzystać z wersji wzmocnionej – wtedy pokrywa jest odporna na duże obciążenia (mogą po nich jeździć nawet samochody osobowe).
W sytuacji, gdy trzeba dopasować wysokość studni do powierzchni gruntu, można zastosować tzw. przedłużki studzienki.
Wstawki syfonowe są konieczne w miejscu podłączenia rury kanalizacyjnej odprowadzającej wodę ze studni. Produkt zatrzymuje zanieczyszczenia oraz sprawia, iż nieprzyjemne zapachy nie wydostają się z rur kanalizacyjnych.
Jeśli zbieramy wodę z dachu, przed doprowadzeniem jej do studzienki, należy zamontować osadnik łączący rurę spustową z rurą kanalizacyjną doprowadzającą wodę do studzienki.
Wygodne są specjalne pokrywy z rączką (co ułatwia otwieranie studni) oraz wzbogacone o elementy podnoszące funkcjonalność i estetykę wykończenia instalacji w sytuacji, gdy powierzchnia gruntu wykończona jest np. kostką brukową.
Osadnik to element łączący rury spustowe, odprowadzające wodę z rynien, z rurami kanalizacji deszczowej ø 110 mm.
Otwory w osadnikach pasują do rur spustowych o średnicach ø 75, 90 i 105 mm i spełniają funkcje rewizji.
W niektórych przypadkach osadniki posiadają zasyfonowanie oraz adaptery do połączenia z rurami spustowymi. Zbiorniki tych osadników gromadzą zanieczyszczenia spływające z dachu budynku i jednocześnie zapobiegają ich przedostawaniu się do rur kanalizacyjnych. Zgromadzone zanieczyszczenia można bardzo łatwo usunąć z osadnika podnosząc jego pokrywę.
Osadnik w kolorze czarnym spełnia podwójną funkcję.
Oprócz odprowadzenia wody z dachu może, dzięki znajdującej się w komplecie kratce (zamiennie z klapą), odprowadzać wodę z powierzchni gruntu przy budynku (spełnia więc rolę wpustu).
Inny model osadnika, bez syfonu, posiada koszyczek osadczy znajdujący się w miejscu ujścia wody do rury kanalizacyjnej. Zwykle ma kolor szary, czarny lub brązowy. Taki osadnik można łączyć z rurami spustowymi o średnicach ø 75, 80, 90, 100, 110 i 125 po wcześniejszym wycięciu w nim odpowiednio zwymiarowanego pierścienia.
Aby osadnik prawidłowo funkcjonował należy go w sposób prawidłowy zamontować:
• Wykonujemy wykop w miejscu zamocowania osadnika. Głębokość musi być taka, by po wykonaniu kolejnych czynności wierzchnia część osadnika była zlicowana z powierzchnią gruntu.
• Dno wykopu musi być wylane betonem. Podłączamy rurę kanalizacyjną do osadnika.
• Osadnik zlicowany z gruntem oblewamy betonem – grubość 4 do 5cm.
• Podłączamy rurę spustową. Musimy dobrać odpowiednią średnicę w osadniku do rury spustowej.
• W przypadku osadników z zasyfonowaniem na okres zimowy syfon należy wyciągnąć.
• Kilka razy w roku osadnik należy oczyścić.
Opracowanie: Redakcja IzoForum
Źródło: Marley
